​

In de jaren 70 van de vorige eeuw begonnen met gitaren vasthouden, omdat het “cool” is, en de basisakkoorden geleerd te spelen. De interesse in de Blues was er toen al, alsook de hang naar het stevige werk: Alice Cooper, Slade, post-Chinn&Chapman Sweet, Led Zeppelin, Deep Purple etc.

Eerste stappen met bandjes gezet. Zolderkamertjes, geen goede instrumenten/apparatuur. Uit armoede er dan maar bij gaan “zingen”.

​

Slaughterhouse Five

​

Eind 70 de Punkgolf. Wat een bevrijding! Lekker los gaan, tyfusherrie maken en het muziek mogen noemen! Voor het gemak ben ik basgitaar gaan spelen. En een echte serieuze band, met voor een deel echte muzikanten. Eerst met Frank Bergman, Rien Schaap, Jan van Velzen en Henk Hekkema. Later gaan we als trio verder met eerst Willem Kruithof als drummer, zijn plek wordt na een jaar ingevuld door Reno de Bruin. 

Voortdrijvend op de Punk, en een verjaardagtoelage van m’n vader, komt het tot een release van een 7”single. You might as well live b/w Hee, daar heb je de M.E./For that’s a real cop. Thans nog ca. 150 exemplaren op voorraad. Met of zonder hoes. €10+verzendkosten.

​

                                                                                                   S5: YOU MIGHT AS WELL LIVE - YouTube

​

​

​

​

​

 

​

​

The Vozels

​

Ik krijg verkering met een meisje die zich Bram noemt, ze maakt ook muziek. Ze zingt o.a. in The Vozels, Nils Mekel drumt, Ronald van Oudheusden speelt basgitaar. Op gitaar hebben ze een geweldenaar, Jouke. Die speelt ook nog in een band die wat meer aan de weg timmert en zegt op bij The Vozels. Ik stap op ze af, een open sollicitatie. Ik kan bij ze komen spelen op voorwaarde dat ik Frank meeneem. Jouke is dus 2 gitaristen waard. Met the Vozels treden we, dankzij een deal met het Popcircus, regelmatig op. Het ziet er allemaal gelikt uit en het klinkt bij tijd en wijle nog goed ook. Toch bloed het langzaam dood, Bram heeft het druk met de Ramjets, waarmee ze hoge ogen gooit met de Grote Prijs van Nederland. Frank en Ronald worden ingelijfd bij de Yompin' Cockroaches. Ik mag op stage bij die laatste band, maar wordt door opperhoofd Ronnie Roteb te licht bevonden.

 

The Coyotes

​

Na wat gerommel, veel drank en drugs, een band gevormd. Met Constant Brinkman als drijvende kracht op drums, Rien Schaap(gitaar) en Ronald Van Oudheusden(basgitaar). Veel optredens dankzij het netwerk van Constant, o.a. een voorprogramma van Beast of Bourbon in de Melkweg, Amsterdam en The Fix in Arena, Rotterdam. Er circuleren nog studio-opnames, ook zijn er aardige takes van het Arena optreden. Toch slaat de verveling toe. Te weinig Blues, teveel Pop. De ambities liggen teveel uit elkaar. Ik besluit American Football te gaan beoefenen.

​

Plestic Man

​

Frank, Jan en Rien zijn ondertussen een bandje begonnen. Zestiger jaren Rhythm’n Blues. Op zeker moment mag ik meedoen. We maken wat opnames en brengen die in eigen beheer uit op cassette. Reno, de drummer, wordt vervangen door Nils Mekel. Nils speelt gitaar met Jan in Waste of Time maar gaat bij Plestic Man drummen. Geeft muzikaal een boost, want goed onderlegt daarin.

                                                                                          Misery Poverty & Pain - Smurfbrain - YouTube 

​

​

​

​

 

Smurfbrain

​

Jan gaat zich meer en meer bezig houden met Waste of Time. Ronald van Oudheusden, die Frank nog kent van de band Sons of the Yompin’ Cockroaches, komt basgitaar spelen. Er wordt vrijblijvend gemusiceerd, optreden doen we in cafe’s of kleine zaaltjes. Later gaat Frank’s broer, Tom, basgitaar spelen. Ronald heeft het te druk met werk voor Radio Rijnmond. We maken opnames en een CD: Mi Casa, Su Casa. Drank en drugs eisen ondertussen hun tol en voeren meer en meer de boventoon in mijn leven. Na een optreden zet Frank er een punt achter, hij heeft geen zin meer om een dood paard voort te trekken. We leven zo rond 2005.

 

​

​

​

​

​

                                                                                    The Bergman Therapy - YouTube

                                                                                  

                                                                                    Thanks for the Party - The Bergman Therapy - YouTube

Aftermath

​

Ik verglij steeds meer in bovenmatig drankgebruik, aan muziek doe ik vrijwel niets meer. Ik koop nog wel een ZoomR8, neem wat losse takes op, maar laat het apparaat links liggen. M’n gitaren onderhoud ik nog wel, alsof het huisdieren zijn. Ik speel op verzoek van Frank nog harmonica hier en daar(O.a. op z’n soloplaat Hard Times Baby) en doe nog wat akoestische optredens met hem(o.a. een voorprogramma voor Barrelhouse). Medio 2015 is het drankgebruik dusdanig dat m’n partner een ultimatum stelt. Ik ga AA meetings bezoeken en ben sindsdien gestopt met het gebruiken van alcohol. Naarmate mijn leven weer meer op de rails komt, begint het ook te broeien. De Zoom komt steeds meer in beeld, het resulteert in opnamesessies waarbij ik het apparaat steeds beter leer doorgronden. Ik besluit een project te beginnen. Ik ben ondertussen in Zeeland terecht gekomen. Ellewoutsdijk, het uiterste puntje van de Zak van Zuid-Beveland. Aan de oever van de Westerschelde. De Zeeuwse Delta. Hobo omdat het gewoon cool klinkt, maar for the sake of art: Omdat ik van muzikaal zwerven hou?! Whatever you like to hear!

Maak ik muziek? Ik vind van wel. Een ander zal het herrie vinden. Mij een zorg. Noise, dus.

Ik ben geen band, maar als iemand mee wil spelen en we kunnen door 1 deur, Be my guest!

 

Welcome to the Delta Hobo Noise Association!

​

​